Vandaag heb ik een koffieafspraak op Amsterdam Centraal. Ik ben veel te vroeg, heb geen haast en besluit daarom te verdwalen op het station. Dit geeft me de tijd om alles rustig te observeren. Stressvolle forenzen om me heen halen ternauwernood hun trein. Andere reizigers zijn opgewonden omdat ze op het punt staan herenigd te worden met hun geliefde. Mijn nieuwsgierigheid gaat uit naar de bestemmingen van mensen en of er iemand rondloopt die geen bestemming heeft.
Tussen alle wachtenden, realiseer ik me dat wij geprogrammeerd zijn altijd een doel of bestemming te hebben. Dat programma zit in ons DNA. Het moleculaire erfgoed van mijn ouders is verrijkt door vrienden, leraren en anderen die mij hebben gevormd. Zij hebben mijn overtuigingen en waarden, oftewel de bril waarmee ik naar de wereld kijk, ingekleurd.
Sinds afgelopen halfjaar luister ik meer naar mijn hart. Ik ontdekte daardoor nieuwe manieren om bekwaamheden te ontwikkelen die mijn groei kunnen bevorderen, zoals niet zelfgekozen en belemmerende overtuigingen doorbreken. Dit stelt je in staat om nieuwe vaardigheden te ontwikkelen en je talenten te volle te benutten. Je bent nooit zo beperkt als je zelf denkt. Het voelt alsof ik nu niet meer afhankelijk ben van de dienstregeling van de NS, waarop ik geen invloed heb.
Hoe zou jouw bestemming eruit zien als je die ingesleten dienstregeling loslaat en je eigen weg baant?
Als trainer en coach ontmoet ik steeds meer mensen die zichzelf de vraag stellen: Doe ik wat ik wil? Leef ik mijn droom? Zo herinner ik mezelf, een paar maanden geleden, worstelen met de gedachte dat ik mijn leven lang, elke dag op hetzelfde tijdstip, dezelfde route naar mijn werk zou nemen, om dag in dag uit hetzelfde werk te doen. Dit beeld benauwde me en dat was geen bepaling van het lot, maar een signaal. Voor mensen die hun leven lang aan een bepaald beroep hebben gewijd, zal dat signaal gepaard kunnen gaan met angst: het gevoel dat je niet opnieuw kunt beginnen of dat ‘het opgeven van wat je hebt’ veel te veel kost. Ik heb ook op dat punt gestaan en weet nu dat dit pijnen zijn van groei en van overgang.
Door lef te tonen heb ik mijn innerlijk conflict opgelost. Ik erken dat ik werk wil doen en met mensen wil samenwerken die aansluiten bij mijn roeping. Het rondje om de kerk is verleden tijd. Ik ben niet meer degene die op de trein wacht, ik ben de trein geworden die mij naar mijn bestemming brengt. Deze self-empowerment gebruik ik om verder te komen, waarbij ik met behulp van meditatie eerst naar binnen keer om mijn lotsbestemming, mijn purpose, dat waarvoor ik op aarde ben, te ontmoeten. Ik heb ontdekt dat ik niet alleen mijn hersenen en mijn lichaam, maar ook mijn geest en mijn dromen moet dienen om gelukkig te worden. Het overwinnen van in de geest gecreëerde beperking zal je in staat stellen deze nieuwe vermogens te ontdekken en te weten dat alle doelen mogelijk zijn.
Het besluit om je moed te tonen en je angsten te lijf te gaan, is het begin van jouw reis naar je ware bestemming.